PERON 1 - Rio Grande

Dit begin alles onskuldig...

Ek kry jou in die Parys van Suid Amerika.
Ons deel ‘n geleende dubbelbed in Ricoletta.

En besoek Peron se graf

Ons drink galbitter ekspresso met sodawater

En le op die walle van die Rio Grande

Ons sit op Camenito se stoepe en drink swart bier

soos locals en dans ons eie Tango gesprek

Elke keer in die kamer terug

val ons klere vanself soos skille

Saans sit ons in die Tavernes van La Boca

en San Telmo

Drink rooi wyn glas vir glas

en laat ons deur kelners en soelweer lok

van vleisperon tot vleisperon:

Bruin gebraaide beeste versier elke eetplek

waar rooi en tradisioneel geklede kelners

in vreemde tale na binne wink

Maar ons verdwaal meestal in mekaar se oe

nn hardloop terug na ons hotel

om nog meer van mekaar te eet

Niks anders kan ons versadig nie

Ons praat en praat

Snert en intelek

Ons dwaal van straat tot straat in ‘n ou wereldse stad

Die Parys van ons hart

Ek verbeel my eks ‘n skilder en digter en jy

‘n stiervegter

Ons koop glaskristalkandelare van vergane herehuise

se gange en balsale

ons oe glinster ewe blink

ons blaai deur ou vergeelde tydskrifte waarin Evita pryk

jou reuk kleef aan my hande

as ek deur die jare vyftigs se boeke blaai

Ons sal ‘n hele leeftyd in hierdie stad kan verdwaal

kan wegkruip

kan vergeet

net leef

en liefhe^

maar

ons bly net ‘n week

vir oulaas ry ons deur die agbaan Avenida 9 de Julio

in ‘n geel en swart taxi

oppad na die lughawe

bedank ons albei beleefd die bestuurder
"Obrigado"-hys Portugees van Rio

Vir oulaas ry ons die pad na Avignido

In die lughawe se dutyfree winkels

Koop ons geskenke vir vrouens en kinders

Is dit werklik so afgryslik ?

Om mekaar so lief te he

Dat ons ook soms wil he ons lywe moet van tyd tot tyd

Aan mekaar behoort

Dit is

Dink ons

Geen vrou sal dit ook kan verstaan

Ons verwag ook niks anders nie

Ons vlieg in die vliegtuig

Bestemming:Kaapse Peron

Toe waardinne die ligte afsit

wyk ons butch houding en waardigheid

en kruip ons nader aan mekaar

Ongeerg kwansuis, in slaap skuins geval

en hou mekaar se hande vir oulaas

onder blou SAL komberse vas

Die lewe gaan voort

Van toe af, reis ons weer afsonderlik

na werk, gesin, kerk, bioskoop, bevordering, Phd, pa-wees en prestasie

Ons vermy mekaar omdat die onvermydelike

Vermydelik moet bly

Geen fotos

Geen aandenkings

Geen brosjures of weggeetekens nie

Dis net in ons kop

waar die herinneringe soos hemel wemel

Soms sluit ons ons oe

om weer die hardloop in strate vol skielike reen te sien

Die stap in vreemde woonbuurte

Die behoort aan mekaar in geleende kamers

Maar niks verder nie.

Vier jaar

gaan verby

En toe een aand

Klim ek oor van trein tot trein

En sien jou op die stasie staan

“Okay, let’s do dinner” se^ jy

(dit sal niemand seker seer maak nie)
(hoop ons beide)
“Let’s” beaam ek

En nou sit ek hier en kyk in jou oe

Terwyl die wereld buite wasig word

Vanuit die trein se skommelvenster
nog eens ry ons die kompartement
welwetend dat komponente
aparte moet bly

En nog ek nog jy

Weet hoegenaamd waarheen

Of die naam

van die volgende peron...


...gaan ons een een afklim
af albei verder ry?